تو ضــــرباهنگ کند زندگی راتند تر کردی

تو سرداب سیاه وسرد دل راشعله ورکردی

تو تنها ایستـــــــــــــادی سدّ راه نا مرادی‌ها

تو تاراندی یکایک را وغم را دربه‌درکردی

تو جشن‌وشادمانی باخودآوردی در‌این منزل

صفاوصلح بنشاندی وخوشبختی خبر کردی

بریدم من زعالم، تارک دنیـــــــا شدم چندی

صنم!عشق تو بازآورد مرا،شق القمرکردی

حریفان، عاشقان، بسیـاربودند درکمین، اما

تو شیدایم چنان دیدی فقط بـرمن نظر کردی

خیال خــــــام می‌پروردم ازآرامش درعشق

خیـــــالم را برآشفتی، مرا زیر وزبر کردی

تورامی‌بینم آنجایی که‌زیبایی ورعنایی است

توراخانه است درچشمم،تودرقلبم سفرکردی

وطنم! مباد غمـــــگین، دلت ازغــــــــم زمانه

زهــــرار تـــــــــوی دوران، زد وبند خائنانه

تواسیردیو و شیطان، توبه‌ دام‌ شب‌ پــرستان

همه تیرکینه‌‌هاشان، سوی جسم تــــــــونشانه

توکـــــــــــجا ونا امیدی زگذار تلـــــــخ تاریخ

تو امـــــــــــید بین که خیزد زدل ســبز جوانه

نه‌خوش است روزگاری‌که به‌خون‌تپیده‌خاکت

تو بهــــــــــانهٔ دعایی به نیــــــــــــــایش شبانه

زهجوم قـــــــــــــوم بربرهمه ثروتت فنا رفت

به فریب و حیـــله بردند و به خــــــوی سبعانه

وطنم! چه تیره گون شدهمــه روز‌های روشن

چه شــــــــــد آسمـــــــــــــان آبی و ترنم ترانه؟

به جهان به نامـت ایران! همه فخر می‌فروشیم

تویی عــــــــــــــامل اخوّت، تویی آخرین بهانه

تبخیر می‌شود آهسته زندگی

خورشید مرگ چه نزدیک و مستقیم

می‌تابدش به عمد.

رؤیای سیل وساحل ودریا ورود

آرام دردل دریای خاک، می‌رود فرو.

با باد بعد که برخیزد از زمین،

تنها نشانیش این‌جا، تمام می‌شود.

درخاطر مشوش و داغ لوار‌ها

"یادی"است حقیر که می‌ماندش از او.

ازماگذشت...

بی‌چاره رود خروشان گمگشته از مسیر

بی‌چاره برکهٔ در دست خاک اسیر...

لعنت به آفتاب داغ وکشندهٔ کویر.